Wandelen in Duitsland: de Noordelijke Eifel

De Eifel is een landelijke, heuvelachtige streek in het westen van Duitsland, vlak over de Belgische grens, en vormt in zekere zin één geheel met de Ardennen. Hoewel de heuvels laag zijn, en het landschap niet bijzonder spectaculair, leent het gebied zich uitstekend voor een rustige wandeltocht. In april 1998 bezocht ik de Eifel voor een korte wandelvakantie. Het betrof een georganiseerd vijfdaags arrangement van SNP Natuurreizen. Hieronder volgt een kort verslag van de tocht.

Het weer zat niet écht mee tijdens de tocht. Het regende vaak uren achtereen. De foto rechts toont mij, in m'n regenkleding, speurend op een waterdicht verpakte stafkaart ergens in de uitgestrekte bossen tussen Steffeln en Kronenburg.

Klik hier voor een overzichtskaartje van het gebied

Zondag 5 april: Om 9.00 uur 's ochtends vertrekt de speciale Eurocity exprestrein naar Keulen. Althans, dat zou zijn gebeurd als er niet weer eens "werkzaamheden aan het spoor" zouden zijn uitgevoerd. Een gewone trein brengt ons naar een klein stationnetje in de buurt van Arnhem, vanwaar we per bus naar Emmerich worden vervoerd. En daar staat dan de sneltrein naar Keulen weer klaar. Vanuit Keulen nemen we tenslotte het boemeltje door de Eifel naar Gerolstein.

In Gerolstein blijken we tot onze (prettige) verrassing afgehaald te worden door de uitbater van het pension waar we die nacht zullen blijven. Met de voor onze oosterburen gangbare 140 km/u rijdt hij over slingerende tweebaans weggetjes naar Schönecken, een rustig dorpje zo'n 20 kilometer ten oosten van het Duits-Belgisch-Luxemburgse drielandenpunt. Die middag kan hij ons bij het doen van de boodschappen en passant ook nog even meenemen naar het nabij gelegen historische stadje Prüm.

Vanuit Prüm lopen we aan het eind van de middag terug naar Schönecken, door het gehucht Rommersheim en een schilderachtig dal dat vanwege de vele rotsformaties de "Schönecker Schweiz" wordt genoemd. Onderweg nemen we, nieuwsgierig geworden, een kijkje in een van de talloze schuil- of uitkijkhutjes die her en der op hoge palen langs de velden staan. Eenmaal in het dorpje aangekomen blijken we het adres van het pension vergeten te zijn. Gelukkig is het dorpje niet groot en vinden we na enige tijd de weg.

Maandag 6 april: Vandaag lopen we van Schönecken naar Steffeln, volgens de routebeschrijving zo'n 28 kilometer. Het pad voert Schönecken uit in noordoostelijke richting, langs het gehucht Hersdorf. De route voert afwisselend door bossen - met name dicht productiebos met naaldbomen - en landelijke gebieden met akkers en houtwallen.

Het landschap doet enigszins denken aan het bekende coulissenlandschap van zuidelijk Limburg. In Wallersheim hopen we een Gasthaus of café te vinden, maar er blijkt niets te zijn. Dan maar door naar Schwirzheim. Hier, ruim over de helft van de tocht, gebruiken we de lunch in volledig uitgestorven Gasthaus. Speciaal voor ons maakt de moeilijk verstaanbare herbergierster een merkwaardig vleesgerecht met brood. Qua smaak is het niet alles, maar het vult wel.

De laatste 11 of 12 kilometer voeren ons door het bos naar Duppach, en dan door de velden naar Steffeln. Enkele kilometers voor het einde moeten we volgens de routebeschrijving een ongunstig gelegen maar bezienswaardige Mineral-Quelle bezoeken. Wij vinden achteraf dat het voor een onbenullige plastic buis midden in een grote modderpoel niet écht de moeite waard is over prikkeldraad en door struikgewas te klimmen. In Steffeln vinden we al snel het gezellige Gasthaus Schlösser, waar het bier al koud staat en we 's avonds ook kunnen eten.

Dinsdag 7 april: Voor deze dag staat de etappe Steffeln-Kronenburg op het programma, volgens de documentatie zo'n 23 kilometer. Gaandeweg blijkt de tocht aanzienlijk korter te zijn, naar onze schatting zo'n 16 à 17 kilometer. Na het ontbijt kopen we koeken en chocolade in het dorpswinkeltje. De route voert ons vervolgens in noordelijke richting het dorp uit, door de uitgestrekte naaldbossen van het Lissendorfer Kammerwald en het Birgelerwald. De druilerige regen die al de hele ochtend valt houdt aan en wordt geleidelijk zwaarder. Tegen de tijd dat we de top van de Steinbüchel (596 meter) bereiken zijn we al blij dat we vandaag geen 28 kilometer te gaan hebben. Enkele kilometers verder genieten we in het stadje Stadtkyll van warme Apfelstrüdel en koffie.

De laatste kilometers voeren langs het snelstromende riviertje de Kyll naar het vestingstadje - 'vestingdorpje' is gezien de grootte eigenlijk een betere benaming - Kronenburg. Het dorpje is gebouwd rond de ruïne van een Middeleeuwse burcht op een heuvel en staat vol met eeuwenoude vakwerkhuisjes. Als er niet her en der een auto geparkeerd had gestaan, hadden we ons er in de Middeleeuwen gewaand. Zeer rustiek, en dus ook voorbereid op grote aantallen toeristen. Op een regenachtige voorjaarsdag is het er echter rustig. Wij nemen onze intrek in hotel "Zür Kyllterasse", dat door een Nederlands echtpaar uitgebaat blijkt te worden.

Woensdag 8 april: De laatste grote etappe voert ons van Kronenburg naar Bleialf, een wandeling van zo'n 27 kilometer die grotendeels door de bossen op de langgerekte Schneifel-heuvelrug loopt. Vanuit Kronenburg lopen we, na enig zoekwerk naar het juiste weggetje, over een beboste heuvel naar het gehucht Ormont. Van daaruit gaat het weer omhoog, de Schneifel op. Eenmaal boven volgen we voor ruim tien kilometer een smal wandelpad vlak langs de "Schneifelhöhenweg", waar de (gelukkig spaarzame) auto's met typisch Duitse snelheden voorbij razen. Het zou al met al best een leuk pad zijn geweest, als het niet slechts tien meter van de autoweg had gelegen...

Het wandelen wordt zo nu en dan bemoeilijkt door grote hoeveelheden versgekapt hout die dwars over het pad liggen. De Schnee-Eifel, zoals het hier ook wel wordt genoemd, doet zijn naam eer aan en trakteert ons halverwege op een sneeuwbuitje ter afwisseling van de langdurige regen die tot nog toe is gevallen. Ergens halverwege, bij het wintersportoord "Zum Schwarzen Mann", onderbreken we de sleur met een kop koffie, daarbij meewarig gadegeslagen door een paar voor de regen gevluchte bosarbeiders. Even verderop bereiken we Schwarzer Mann zelf, met nèt geen 700 meter het hoogste punt van het gebied.

Even later beginnen we aan de afdaling en verlaten het bos. Met fraaie vergezichten in de richting van de Belgische grens lopen we naar Buchet, en van daaruit verder langs de Alfbach. Tegen het eind van de wandeling klaart het onverwachts toch nog op en bereiken we het toeristische dorpje Bleialf in een stralend zonnetje. Ons pension ligt boven de lokale bakker, dus aan vers brood zal er de volgende ochtend geen gebrek zijn.

Donderdag 9 april: Volgens het schema zouden we vandaag van Bleialf naar Schönecken moeten lopen, en daarna terug naar huis reizen. Met het oog op de benodigde reistijd van Schönecken via Prüm naar Gerolstein besluiten we het zelfs niet te gaan proberen. Bovendien regent het nog steeds. Het wordt toch maar de bus vandaag...

De bus vanuit Bleialf vertrekt al om half negen - de eerste van twee bussen per dag - zodat we al met al even na twaalven in Keulen zijn. Daar vertrekt de gereserveerde Eurocity Rembrandt pas om zeven uur, en we hebben dan ook ruim de tijd om de stad en haar beroemde Dom te bekijken.

Gemakzuchtig wandelen:
Het grootste gemak van dergelijke arrangementen is ongetwijfeld het bagagevervoer, waardoor je met werkelijk minimale bepakking op stap kunt gaan. Maar ook in andere opzichten werd de reis compleet verzorgd, inclusief uitgebreide routebeschrijvingen, topografische kaarten waarop de route is ingetekend (de lichtgele markering op het kaartfragment rechts) en in dit geval zelfs geologische achtergrondinformatie over het gebied....

Terug naar de hoofdpagina

Datum laatste wijziging: 20 februari 2000